Περιγραφή
«Το τελευταίο κομμάτι του ταξιδιού ήταν έντονο και διεγερτικό για τη φαντασία. Μεγάλες και μυστηριώδεις γυμνές κορυφές διαγράφονταν διαρκώς στη δύση, καθώς ο χαμηλός βόρειος ήλιος του μεσημεριού ή ο ακόμα χαμηλότερος νότιος ήλιος του μεσονυχτίου, που έγδερνε τον ορίζοντα, έλουζε με τις θαμπές κόκκινες ακτίνες του το λευκό χιόνι, τον γαλαζωπό πάγο, τους υδάτινους δρόμους και τα μαύρα κομμάτια που προεξείχαν στις γρανιτένιες πλαγιές. Τις μοναχικές κορυφές έδερναν σποραδικά οι άγριες ριπές του τρομερού ανέμου της Ανταρκτικής, που ο ρυθμός τους θύμιζε κάποιες φορές αόριστα ένα φρενιασμένο και διαπεραστικό αύλισμα με νότες που εκτείνονταν σε μεγάλο εύρος, ένα εύρος που για κάποιον ασυνείδητο λόγο μου φαινόταν ανησυχητικό και τρομακτικά σκοτεινό. Κάτι στο σκηνικό μού θύμιζε τους παράξενους και τρομακτικούς πίνακες της Ασίας του Νίκολας Ρέριχ και τις ακόμα πιο περίεργες και πιο ενοχλητικές περιγραφές για το μοχθηρό μυθικό τοπίο του Λενγκ, από το τρομερό Νεκρονομικόν του τρελού άραβα Αμπντούλ Αλχαζρέντ. Αργότερα, το μετάνιωσα πικρά και μόνο που είχα ανοίξει εκείνο το φριχτό βιβλίο στη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου.»
