Περιγραφή
Ο Κυ?πριος ποιητη?ς Α?γις Χαραλαμπι?δης –της γλαφυρη?ς γραφη?ς και του λυρικου? λο?γου σε προηγου?μενα ε?ργα του– με εντυπωσια?ζει αυτη? τη φορα? καθω?ς ρι?χνει τα βε?λη του σε Υπευ?θυνους που δεν ε?χουν σχε?ση με την Ευθυ?νη, η? ο?σους θε?λουν να υπηρετου?νται μα δε νυπηρετου?ν (τα παλα?τια τους αφιλο?ξενα), η? ρι?χνουν τον α?νθρωπο απροστα?τευτο η? ενεργου?ν μετα? την καταστροφη?, ενω? κα?ποιους απογυμνω?νει (εωσφο?ροι με αγγελικα? προ?σωπα). Συμπονει? την αγαπημε?νη φυ?ση, αλλα? και τα α?μοιρα μεταναστο?πουλα, ενω? σφι?γγει τα χει?λη να κλει?σουν με?σα τον λυγμο? του για τον δυστυχη? συνα?νθρωπο, για τον το?πο που εγκαταλει?πεται και για τις «κακοτεχνι?ες» που προκα?λεσαν ρωγμε?ς στο σπι?τι της Κοινωνι?ας. Προβλε?πει ο?τι «το με?λλον θα ε?χει πολλη? ξηρασι?α» και ο?τι «ξε?νοι μουσαφι?ρηδες, απρο?σκλητοι, πουλα?νε αντλω?ντας απ’ τις φλε?βες το λιγοστο? σου αι?μα», αλλα? ωστο?σο με τον στι?χο του κρατα?ει σφιχτα? τη Μνη?μη γιατι? αυτη? απε?μεινε να θρε?φει την ελπι?δα μας. Η πο?λη ασφυκτια? απο? προβλη?ματα εφιαλτικα? που περιγρα?φει δυνατα? (ρυτιδωμε?νοι τοι?χοι, δρο?μοι σαν τεντωμε?να νευ?ρα), ο?μως ο ποιητη?ς βλε?πει το φως του η?λιου ν’ απεγκλωβι?ζεται απ’ τα μαυ?ρα συ?γνεφα και να σβη?νει τις σκιε?ς. Το βλε?πει μο?νο αυτο?ς, ο?χι οι α?νθρωποι που τρε?χουν για τα εφη?μερα. Οι «ΡΩΓΜΕΣ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ» μπα?ζουν ελπι?δα μεσ’ απο? τις χαραμα?δες, ακτινογραφου?ν τη σιωπη?, στην εντατικη? μα?ς στε?λνουν αυ?ρα αγα?πης. Ο Α?γις κα?νει τον απολογισμο? του για τα καλα? κι ανα?ποδα της ζωη?ς και «με το μα?τι υγρο? θυμα?ται, χαι?ρεται, λυπα?ται, αξιολογει? τον εαυτο? του». Τε?λος, μας διδα?σκει με ρη?σεις «Οι πραγματικα? μεγα?λοι κα?νουν τον κα?θε α?νθρωπο να νιω?θει μεγα?λος» η? «ως σκιε?ρ, ο?σες φορε?ς πε?φτουμε, το?σες να σηκωνο?μαστε». Και η Κυ?προς του; «Ε?να κρι?νο κα?τω απο? το χιο?νι, α?ηχη φωνη?, με χειρονομι?ες να εκλιπαρει? δικαι?ωση».
