Περιγραφή
Το βιβλίο εξετάζει τις ζωές των Ελλήνων της Βενετίας κατά τον 17ο αιώνα. Τα ιστορικά υποκείμενα κινούνται ανάμεσα σε δύο αλληλοκαλυπτόμενους κόσμους, όπως τους έχει ορίσει ο Fernand Braudel στη Μεσόγειό του: αξιοσέβαστους εμπόρους της nazione Greca ή φτωχοδιάβολους που εκπόρνευαν τις γυναίκες τους για να ξεπεράσουν τις πρώτες δυσκολίες της εγκατάστασης στα ξένα και κατόπιν συνήθιζαν σε αυτή την ευκολία . Η μακρόχρονη διάρκεια (1204-1797) της βενετικής κυριαρχίας κυρίως σε νησιωτικές περιοχές (Κρήτη, Κύπρος, Ιόνιο πέλαγος) που κατοικούσαν ελληνικοί πληθυσμοί και η ανάδειξη της πόλης της Βενετίας σε μητροπολιτικό οικονομικό και πολιτισμικό κέντρο κατά τη νεότερη εποχή (15ος-16ος αιώνες) ευνόησε τη συνεχή ροή ετερόκλητων ομάδων Ελλήνων (όπως προσφύγων, λογίων, στρατιωτών, εμπόρων, καλλιτεχνών, σπουδαστών, ναυτικών, εργατών, υπηρετριών, σκλάβων, κ.ά.). Τα αίτια και η συχνότητα της μετακίνησης συνδέονταν με τις εκάστοτε οικονομικοστρατιωτικές συνθήκες της εποχής, ενώ οι διαδικασίες ενσωμάτωσης στην κοινωνία υποδοχής ποίκιλλαν ανάλογα με τον τόπο προέλευσης, την κοινωνική θέση, την επαγγελματική απασχόληση, το φύλο και τη θρησκεία (ορθόδοξο ή καθολικό δόγμα) των νεοφερμένων. Η μελέτη ασχολείται με ορισμένες από αυτές τις διαφορετικές πλευρές της ελληνικής εγκατάστασης, εστιάζοντας κυρίως στις έμφυλες και στις κοινωνικές σχέσεις στο εσωτερικό της παροικίας.
