Περιγραφή
Κι αν σου μιλάω για θάνατο, μη με ακούς, εγώ στον νου μου έχω την αγάπη? αυτή κεντά γλυκά και τρυφερά και οδυνηρά. Κλείνω τα μάτια κι είναι εδώ, τ’ ανοίγω και τους βλέπω, αισθάνομαι τα βήματα στις πλάκες, ακούω τη φωνή τους στον αέρα. Έχουν τον τρόπο τους να είναι πανταχού παρόντες. Να μη μιλούν, να μη γελούν, μα να μ’ αιφνιδιάζουν.
